Τα κατάφερνα. Ζούσα άνετα. Δεν έφτιαξα περιουσία, δεν αγόρασα αμάξια, δεν πήγα πολλά ταξίδια. Αλλά μπορούσα να κάνω το τραπέζι σ' ένα φίλο. Μια περίοδος μόνο υπήρξε πολύ δύσκολη.
Όταν βρεθήκατε με πάγκο στη λαϊκή;
Και τι να έκανα; Έπρεπε να ζήσω την οικογένεια. Δεν ντρέπομαι για αυτό. Τιμή μου είναι. Θα ντρεπόμουν αν έκλεβα ή πουλούσα ναρκωτικά.
Τι είχε συμβεί;
Ήταν στις αρχές του'90, όταν η κόρη που αποκτήσαμε με τη Μαίρη, η Έλλη, ήταν σχεδόν μωρό. Τα πράγματα στα πολιτιστικά είχαν αλλάξει, υπήρξε μια στροφή στη φαρσοκωμωδία. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, είχα αρνηθεί να παίξω σε βιντεοταινίες. Κάποια μέρα οι προτάσεις για δουλειά σταμάτησαν.
Μα, ο Βλάχος έχει πάρει βραβεία για την υποκριτική του, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος.
Ε, και; Να παρακαλούσα τους σκηνοθέτες; Να έλεγα «έχω πάρει βραβεία και πεινάω»; Ποτέ δεν τα σκέφτηκα αυτά μπροστά στην επιβίωση. Και παλιότερα, άλλωστε, είχα δουλέψει ως μικροπωλητής. Οι τίτλοι και τα πολλά χρήματα δεν με ένοιαξαν ποτέ. Δεν τα κυνήγησα. Ούτε κι όταν ήμουν παραγωγός ντοκιμαντέρ τα έβαλα πάνω απ' τον άνθρωπο. Ήθελα οι συνεργάτες μου να είναι ευχαριστημένοι, όχι να τους εκμεταλλεύομαι. Είναι θέμα ιδεολογίας. Είμαι σοσιαλιστής.
Δημοσίευση σχολίου Blogger Facebook